ا
از هر طرف، هر جاده و مسیر که وارد مازندران شوید، جنگل‌های سالدیدۀ این دیار از شما استقبال می‌کنند؛ می‌گویید نه! امتحان و این‌بار از کنار درختانِ انبوهِ پهن‌برگ با طمأنینه عبور کنید. شاید بتوان زخم‌های نو و کهنه را با ریشه‌ها و ساقه‌های مرطوب انجیلی‌ها، بلوط‌ها، راش‌ها و افراها قسمت کرد.
هراسی به دل راه ندهید و دستی به روی ساقه‌ها و برگ‌هایشان بکشید. از جاده‌های اصلی که دور شوید، در دل جنگل هوا لطیف‌تر و صدا بیشتر می‌شود؛ گوش کنید! تَق تَق لانه ساختن پرندگان را می‌شنوید؟ موسیقی‌اش روح‌نواز نیست؟ با قدم زدن روی برگ‌های قرمز و اُخرایی، به خلسه‌ای آرام‌‌‌بخش می‌رسید. با صورتگری پریوشانه‌ی جنگل‌های باستانی، خاصه جنگل هماهنگ «راش» یک بار دیگر عاشق نشده‌اید؟ زمین زیر پایتان پرِ بذر است، بعضی‌هایشان خیلی کوچک‌اند. پیدایشان کردید؟
بعضی از این درختان 300 سالی زندگی کرده‌اند و تعدادی خیلی بیشتر. عمر پاره‌ای از جنگل‌های هیرکانی به دوره ژوراسیک و 25 تا 50 میلیون سال قبل می‌رسد؛ همین‌قدر قدیمی و همین‌قدر جاندار.
اگر‌چه برخی از ما امانتداران خوبی نبودیم و این جنگل‌ها آنقدر که باید بکر و تاریخی باقی نماندند، اما توسکاها و نارون‌ها با مازنی‌ها مهربانند.
مردم این خطه نیز به پاس شفقت و وفاداری جنگل‌های کهنسال و به رسم ادای دین، گاهی اسم بچه‌هایشان را از روی درختان انتخاب می‌کنند، حتماً شنیده‌اید که نام دختر خانمی "اَفرا"، "توسکا"، "نارون" و یا "صنوبر" باشد.
در هر فصل سال که گذرتان به جنگل‌های مازندران بیافتد محو زیبایی می‌شوید؛ بدون اغراق. از آن سبزینۀ بهاری تا شادابیِ گرماگرم تابستان و آن شورِ رنگ‌ها و گونه‌گونی پاییز و جذابیتِ سپیدیِ فراموش‌ناشدنی زمستان خیال‌انگیز.
از جوار آبشارها و برکه‌ها که فراوانند بی‌تفاوت رد نشوید و تند تند خودتان را به مقصد نرسانید. مقصد همین جاست! شاید همین جا سهم‌تان را از آب و آفتاب بگیرید.
گمان می‌کنیم بعضی‌هایتان به جاده زده‌اید تا تنها از تکرار روزگار ناموافق دمی آسوده شوید؛ خوش آمدید. جاده‌ها و جنگل‌های این پهنه، اغلب اوقات سال عطرآگین است. قول می‌دهیم کمی حال دلتان را خوب کند.
چهره‌های مردمان این دیار گرم و مهربان است.
سفر بخیر
عکس: غلامرضا شمس ناتری
